Eerste tocht laat fusieclub al samensmelten
Kano Club Rotterdam (KCR) was als fusieclub nog maar twee dagen oud toen de eerste gezamenlijke tocht al van start ging op zondag 3 juli. Bestemming: Grevelingen, met vijf ‘Never Dry’ers’ (Iede, Ilja, Henk, Mieke en Berend) en twee ‘RCC’ers’ (Bert en Sam). Een bijzondere dag, wetend dat KCR wellicht nog decennialang zal bestaan en er nog duizenden tochten, races, marathons of triathlons zullen volgen onder die vlag. Wat alle leden vanaf nu ook bedenken en doen, het zal altijd een KCR-ding zijn. We voelden ons als de eerste mens op de maan.
Kracht 4
Niet dat de Grevelingen er zo onbedorven bij lag. Vanaf de uiterste noord-westhoek bij restaurant Twins leek het nog bijna windstil maar al gauw kwamen er wat golfjes en kroop de Beaufort-schaal naar kracht 4. We zetten koers naar het zuiden, onder de Ossehoek langs. Daarna oostwaarts naar de Archipel voor een pauze.
Vervolgens om de Hompelvoet heen terug naar de auto’s bij Twins in een vliegende tegenwind.
Dna
De dna van de twee clubs was eerst nog duidelijk te herkennen. De Never Dry’ers hadden zichtbaar ervaring met lange afstanden, de wind en surf. Mieke zat voor het eerst op grootwater, maar dat was niet te zien. En ik zat de eerste twee uur te lachen en te lummelen met mijn zeiltje met hooguit twee peddelslagen per minuut. De route was tegen de klok in op mijn verzoek om zoveel mogelijk te profiteren van de westenwind. Tochtleider Iede ging daarin mee, wat voor hem na twintig jaar peddelen een unicum was. ‘Ik heb nog nooit de Hompelvoet andersom gerond,’ sprak hij berustend.
De RCC’ers gingen aanvankelijk heel anders te werk. Bert had de luxe van een zeer stabiel bakbeest van een zeekajak die eigenlijk een zware ‘zeeslag’ vereiste met lage peddelslag. Maar nee, hij hield zijn handen tamelijk dicht bij elkaar en hief de steel bijna verticaal alsof hij aan het racen was. En Sam – een triathlon-kampioen maar toch ook lid van het voormalige Never Dry – toonde zijn wedstrijdritme in een snelle Valkyrie. Wel een brede sit-in, maar dan toch een romp die enigszins deed denken aan een K1. Keer op keer week Sam ver van de groep, keerde uiteindelijk weer terug of bleef lange tijd op pole position. En terwijl iedereen pauze hield op de Archipel, deed hij nog even drie rondjes langs het eiland voordat hij neerstreek om te lunchen.
Fusie voltrokken
Maar het laatste lange stuk tegen een fikse wind in leek het wel alsof de fusie toch ook op het water was voltrokken. Sam hield zich wat rustiger en Bert leek zijn peddelbladen iets minder hoog te heffen om minder wind te pakken. De groep bleef keurig bij elkaar. En Mieke, toch een beginner, hield een stevig tempo vast waardoor de groep aardig aan de bak moest. ‘Het leek wel of we steeds harder gingen,’ zei Ilja eenmaal terug op de kant.
Berend
PS Het was Harm die op het idee kwam van deze spetterende primeur maar helaas zelf thuis moest blijven met een fikse griep.