Auteur: Berend Schilder

Milos Ristic aasde op de wereldtop, maar nam de andere afslag

door Berend Schilderin Interview

Tekst: Berend

Foto: A. Edmonds

Hij zou de wereldtop bereiken. Dat stond in de sterren geschreven. Zijn ouders komen uit het Servische stadje Sremska Mitrovica dat barst van de gestaalde kanosprinters die finales van WK’s halen en de Olympische Spelen. Kinderen van 13 jaar trainen daar al dagelijks.

Milos Ristic (20) groeide echter op in Nederland dus wilde hij het hier proberen vanuit RCC, nu Kano Club Rotterdam. Dat begon veelbelovend. Hij werd meervoudig Nederlands kampioen bij de junioren. Een aantal jaar trainde hij mee met het Nederlandse team dat de aansluiting zocht met het wereldtoneel. Over een paar jaar zouden de Olympische Spelen binnen bereik moeten zijn.
Milos was fysiek de sterkste van het team, alsof zijn Servische bloed extra spierkracht gaf. Trainde twee tot drie keer per dag op de Willem Alexanderbaan, de Kano Club Rotterdam en in sportschool David Lloyd.
Maar Milos zal niet in het vliegtuig stappen naar verre oorden om te presteren. Ergens in november nam hij een andere afslag. ‘Mijn interesses verschoven,’ zegt hij nu. ‘Naar mijn studie Computer Science and Engineering aan de TU Delft. En naar mijn privĂ©leven, mijn vrienden, de verjaardagen.’

Niet de wil
Achteraf was er al een aanwijzing dat hij zijn droom zou opgeven. Hij verliet zijn coach van het Nederlandse team en ging vanaf het najaar in zijn eentje trainen. ‘Na twee maanden had ik niet langer de wil om de beste te zijn. Het Nederlandse team was een machine waarin je constant doorgaat. Regen of sneeuw. Dat kost enorm veel tijd maar is ook heel belonend. Je bent wel steeds moe van de laatste wedstrijdtraining of je bereidt je voor op de volgende training. Tijdens mijn zelfstandige training had ik meer tijd voor reflectie. De uitkomst was dat ik op dit niveau niet verder wilde.’

Begripvol
Het team reageerde begripvol. Milos: ‘Ze waren blij voor mij. Dat ik na lang nadenken een keus had gemaakt. Ik heb geen enkele nare reactie gehad.’ Hoe zou dat gaan in ServiĂ«, als je afhaakt? ‘In zulke landen gaat het er wat harder aan toe. Het aanbod van jong talent is groter dus is het vanzelfsprekend dat er ook meer afvallers zijn. Omdat we in Nederland met minder zijn, vorm je misschien ook een hechtere band met elkaar waardoor afscheid nemen moeilijker kan zijn’

Krachttraining
Hij ziet kanosprint nu als een hobby, hoewel hij nog steeds stevig traint. ‘Ik ben nu meer bezig met krachttraining, dat heb ik altijd leuk gevonden. Ik wil zo sterk mogelijk worden. Dat vind ik fijn maar het is geen doel zoals bij de wereldtop willen horen.’ Milos is maar liefst acht kilo aangekomen, voornamelijk door extra spiermassa. ‘Maar het voornaamste is dat ik de lol weer heb om te sprinten. En dat ik met mooi weer vaker op de
Rotte te zien ben.’

Rondje Tiengemeten mooie klassieker voor beginners

door Berend Schilderin Toerverslagen

Tekst: Berend

Foto: Coen

Een rondje om het eiland Tiengemeten is uitgegroeid tot een klassieker. Niet te lang, genoeg luwte als dat nodig is, verschillende instapplekken met goede parkeerplaatsen en een mooie pauzeplek aan een strandje. Voor beginners een ideale eerste kennismaking met groot water.

Op zondag 2 oktober waren er echter geen beginners bij. Die hadden zich afgemeld, geen idee waarom. Zelfs de tochtleider had zich afgemeld dus een zwaar gehavende ploeg met Iede, Elsbeth, Coen, Harm, Ilja en Berend verscheen aan de start.

Tegenwind

Dit keer besloten wij in te stappen via een gammel pontonnetje in Nieuwendijk bij de veerboot naar Tiengemeten. De wind met kracht 3+ woei pal uit het westen. Daarom eerst maar naar de westpunt van het eiland tegen de wind in. Strak langs de kant varend hadden we een ietsie pietsie beschutting achter de rietkragen van Tiengemeten. Eenmaal bij de punt kwam het verzoek van Harm om verder door te varen tot een grote scheidingsboei. ‘Anders wordt het wel een heel kort rondje,’ verklaarde hij. Achter de boei langs lieten we ons terugvallen naar Stad aan het Haringvliet waar een mooi strandje lag met een eendenkadaver dat ik per abuis met mijn kajak verder in het zand drukte tijdens het uitstappen.

Golven in de rug

De terugweg was natuurlijk de beloning na vijf kilometer tegenwind. Lekker windje en golven in de rug langs het hele eiland. Dat schoot aardig op. Ik trok meteen mijn zeiltje op voor een lange ‘downwind run’. Het zoemen van de schootlijn is altijd weer een lekker geluid. Wel is het oppassen geblazen met een zeiltje dat helemaal haaks op de boot uitstaat en de neus van de kajak graag opzij drukt. Zeker in combinatie met de golven die de achterkant juist de andere kant opduwen. De oplossing was dit keer om het zeiltje iets in te trekken zodat de druk meer naar voren ging in plaats van naar opzij. De scheg doet natuurlijk ook wonderen. Iedereen had het naar zijn zin. De gesprekken verstomden, de concentratie ging uit naar goed koers houden met al die rollers van achteren door te kanten, achterwaarts peddelroer te geven of boogslagen te maken.

Bij de oostpunt was de pret voorbij en volgde nog een stukje weer terug met tegenwind naar Nieuwendijk. Dan dat gammele pontonnetje weer op, omkleden, boten opladen en naar de club. Een geslaagd tochtje dat zeker voor beginners is aan te raden.

Trip through Hillegersberg

door Berend Schilderin Toerverslagen

Zondag 26 juli, 2022

On Sunday 26th July, the most recent graduates of Kano Club Rotterdam beginner classes took to the water for their first excursion beyond the Plas. The tour began with the group paddling up the Rotte, portaging when necessary to reach the Bergse Voorplas.
After a brief tour of the new Plas, we headed into the canals of Hillegersberg-Schiebroek. Tight and narrow, it took all of the skills learned on the Plas over the last four weeks to manoeuvre between the private boats and turn the tight corners. Low bridges introduced new paddling techniques, a forward stroke from the horizontal position.

Lees verder “Trip through Hillegersberg”

Tocht over de Grevelingen

door Berend Schilderin Toerverslagen

Eerste tocht laat fusieclub al samensmelten

Kano Club Rotterdam (KCR) was als fusieclub nog maar twee dagen oud toen de eerste gezamenlijke tocht al van start ging op zondag 3 juli. Bestemming: Grevelingen, met vijf ‘Never Dry’ers’ (Iede, Ilja, Henk, Mieke en Berend) en twee ‘RCC’ers’ (Bert en Sam). Een bijzondere dag, wetend dat KCR wellicht nog decennialang zal bestaan en er nog duizenden tochten, races, marathons of triathlons zullen volgen onder die vlag. Wat alle leden vanaf nu ook bedenken en doen, het zal altijd een KCR-ding zijn. We voelden ons als de eerste mens op de maan.

Lees verder “Tocht over de Grevelingen”