Wat: Familie-kanoweekend 2023 Waar: Nationaalpark de Weerribben Wanneer: 18-21 mei Deelnemers: 8 volwassenen en 8 kinderen in de leeftijd van 7 – 13 jaar Accommodatie: Watersportcamping Tussen de Diepen, Blokzijl Tekst en foto’s: Amelia
Met 10 kano’s op de trailer en vijf auto’s volgepakt met proviand, slaapzakken, een barbecue, een koelkast spelletjes en natuurlijk kanospullen, togen vijf families naar Blokzijl. Doel van het weekend: een ontspannen verblijf op camping de Tussen de Diepen en mooie vaartochtjes maken in de Weerribben. De reis ernaar toe verliep vlekkeloos, na één pauze in wegrestaurant Hajé de Lepelaar, kwamen we omstreeks 14.30 uur op de camping aan.
De Weerribben
Nadat we ons hadden geïnstalleerd in de trekkershuisjes en de safaritenten was er nog tijd om een tochtje te maken naar het dorpje Blokzijl. Blokzijl was in de 17 e eeuw een welvarend dorp omdat het de toegangspoort naar de Zuiderzee was. Dat is ook goed te zien aan de stenen huizen die rond de jachthaven in het oude dorpshart te vinden. Sfeervolle restaurantjes en winkels die nu in de huizen gevestigd zijn, maken van het dorp een toeristische trekpleister. Nadat we ons welverdiende ijsje op hadden, klommen we weer in de kano’s en kajakken om terug te varen. Eenmaal terug staken de volwassenen de barbecue aan en speelden de kinderen meerdere potjes Weerwolven. Rond 23 uur lag iedereen in bed en was het stil op de camping.
De volgende dag vetrokken we vanaf de camping richting het noorden. We voeren door een landschap van moeras en rietvelden. De fauna die we tegen kwamen bestond uit libellen, libellen en nog meer parende libellen. Maar ook ooievaars en zwaluwen waren volop zichtbaar.
De vrijdag- en zaterdagavond brachten de kinderen op dezelfde manier als de donderdagavond: Weerwolven spelen. Kanoënde Weerwolven in de Weerribben.
De tocht op zaterdag begon (en eindigde) op camping de Kluft, in Ossenzijl. De vaarroutes in dit gebied worden druk bevaren door recreanten, die niet allemaal evenveel vaarervaring hebben. Het landschap hier is minder plat, langs de oevers groeien meer bomen en kun je op meerdere plekken aanleggen om te pauzeren. Camping de Kluft is een iets grotere camping met meer faciliteiten maar ook gelegen aan het water waardoor het mogelijk is in je kajak direct van de camping te vetrekken.
Wanneer gaan we weer? Weerwolven in de Weerribben?
Wist je dat gezinsleden tot 16 jaar maar € 25,00 aan contributie betalen bij Kano Club Rotterdam? Meldje zoon of dochter snel aan, want het is superleuk om samen te varen en deel te nemen aan dit soort kampeerweekenden, zoals je net gelezen hebt!
Tekst en foto’s: Sophie Deelnemers: Paula, Danique, Joost, Elisabeth, Jean Paul, Sophie
Op 22 April 2023 zijn we met een groep van 7 open kanoërs de Linge af gevaren. Het leuke van een open kano is dat je alles wel mee kan nemen. Dit was vooral voor zo’n vroege lente dag perfect. We zouden een ’s ochtends een zonnetje hebben en in de middag zou het mogelijk regenen en misschien zelfs wel onweren.
Jean Paul en Elisabeth waren het meest avontuurlijk en een dag van tevoren in de buurt van Leerdam op een natuurcamping gaan overnachten. Ze weten inmiddels waar je in Leerdam de beste koffie kunt drinken en volgens hen is het Glasmuseum is echte aanrader.
Joost had een auto met trekhaak bij My Wheels gereserveerd, zodoende konden we dankbaar gebruik maken van de trailer. De trailer maakte dat we heel veel opties hadden om uit te kiezen, want we konden genoeg boten meenemen. Uiteindelijk zijn Danique en Vincent samen in een boot gestapt, Paula, Joost en Sophie zijn alle drie solo gaan varen.
De Veerman, Heukelum
Eenmaal de boten geladen zijn we op pad gegaan naar Heukelum. Daar kan je op de Lingewal mooi de auto en trailer parkeren. Jean Paul en Elisabeth kwamen op hetzelfde tijdstip aangevaren en hebben ons geholpen met de boten naar het water te brengen.
En zo begon onze officiële open kano tocht vanuit Heukelum, in het zonnetje, met de wind in de haren, de zingende vogels, de zoete bloesemgeur kwam ons tegemoet. Het was vergeleken met de Rotte best rustig. Zo af en toe roeiers, hier en daar een motorbootje, het voelde als of we de Linge voor onszelf hadden. Voor onszelf met een heleboel eieren dan wel, want op een zeker punt zagen we zo veel eieren drijven dat sommige even dachten dat iemand heel veel golf ballen het water in had geslagen.
Lingebrug
Als je richting Leerdam vaart, vaar je onder de Lingebrug door, die bijzonder poëtisch is. Op iedere pijler staat een gedicht geschreven van Hestia Peek, een dichteres (ze is 39 jaar jong gestorven). Het is niet moeilijk in te voelen dat Hestia (naast dichteres ook kanoër) van het water hield.
We voeren verder richting Leerdam en zijn via de zij armen Leerdam door gevaren. Iets verder kom je dan weer terug de Linge in. Genietend van de boomgaarden, de natuurgebieden zijn we verder de rivier op gevaren en op zoek gegaan naar een plek om te lunchen. We waren al gewaarschuwd van tevoren dat het lastig kan zijn om ergens een plek aan de kade te vinden. Gelukkig hadden we Jean Paul mee, die vrienden maakte met een van de bewoners en hierdoor konden we even uitvouwen, wat eten, op een mooi stuk stijger aan het uiteinde van een lange tuin.
Terwijl we aten (diverse broodjes, koekjes en de lokale krakelingen!), bewonderden we een roofvogel die duidelijk zijn zinnen op de piepjonge felgele dobberende ganzenkuikens had gericht. We hadden graag een vogelkenner in ons midden gehad; was het een buizerd of toch een kiekendief? … We aanschouwden het spektakel, maar we wisten het niet.
Na de lunch werd toch nog even op een weer app gekeken, en ja hoor, waar we voor gewaarschuwd waren, dreigde toch echt te gebeuren; een grote deken van wolken dreef vanuit België Nederland in met hier en daar dreigende onweersbuien. We trokken gauw onze regenkleding aan, Jean Paul bedankte de eigenaar van de tuin en we gingen weer de rivier af op naar Heukelum. We waren het met z’n allen erover eens dat varen in de regen echt wel wat heeft, de rust op het water, het geluid van de druppels op je regenjas de jonge kalfjes langs de water kant die met ons mee renden, en de vogels die zich nergens wat van aantrekken. Aangekomen bij Heukelum hebben we nog een wandelingetje het dorp in gemaakt wat we eenieder kunnen aanraden en bij De Zwaan hebben we koffiegedronken met een stukje appeltaart. Jean Paul en Sophie hebben nog aan hun dart gooi techniek gewerkt. En zo hebben we een veelzijdige tocht afgerond.
Molenkade in Heukelum
Ben je door dit verslag geïnteresseerd geraakt in het varen in de open kano? Meld je dan aan voor onze openkano-cursus, door een mail te sturen naar instructie@kanoclubrotterdam.nl. Je leert dan de belangrijkste technieken op 3 woensdagavonden, de eerste op 10 meiaanstaande.
Tekst: Harm Foto’s: Marianne en Mike Deelnemers: Erik H., Froukje, Hanneke, Harm, Ilja, Marianne, Mike, Nena, Tom
Op zaterdagochtend 16 april 2023 vertrokken negen KCR-ers met de volle kanotrailer naar Kanovereniging Meander in Baarn. Preciezer gezegd: het leuke houten clubhuis van KV Meander staat in het dorpje Eembrugge op het Ocrieteiland.
Ocriet blijkt een kunststeen te zijn; met het polijsten/schuren van een mengsel van steenkorrels en cement (later met hars) werden, door de firma Bruynzeel, vanaf 1939 aanrechtbladen en lavetten gemaakt; hiervoor stond er een fabriek op dit eilandje en vandaar dat het eilandje de officiële naam ‘Ocrieteiland’ heeft. De industrie op het eilandje is inmiddels uitgedoofd en de natuur heeft het overgenomen; kortom een mooie groene plek voor KV Meander.
Vijf enthousiaste leden van KV Meander stonden ons op te wachten met koffie; kano inpakken en we gingen peddelen op het slingerende riviertje de Eem.
In alle namen hier zit het woord ‘Eem’; we peddelden op de Eem langs de Eemdijk, van Eembrugge langs het dorp Eemdijk naar het Eemmeer en keken daar op de Eemmeerdijk. We gingen overigens naar Spakenburg.
Voor we in Spakenburg aankwamen moest er wel flink gewerkt worden. Er stond een noordoostelijke windkracht 4 en het was een graad of 12. De Eem ligt noord-zuid en op het Eemmeer voeren we naar het oosten met golf-opbouw vanuit het noorden; kortom best woelig water met niet te hoge golven en met flinke tegenwind.
Beetje info uitwisselen over kano’s, methode van lesgeven etc. met de leden van Meander en na 10 km landen we op het strandje van Spakenburg. De historische haven van Spakenburg ligt vol met recreatieve boten zodat kano’s beter op het strandje kunnen blijven. Er liggen veel historische houten vrachtbootjes (geschat op 8 m lang en 3 m breed) waar veel aan gerestaureerd is/wordt; veel houten masten leken recent vernieuwd (waarschijnlijk n.a.v. de gebroken masten op de bruine vloot in de afgelopen jaren) en er ligt een oud werfje met 3 hellingen die nog in gebruik zijn. Er was markt; onze begeleiders lieten ons de haven zien en we landen bij een viswinkel om verse kibbeling of een broodje vis te kopen; lekker!
Terug op het strandje waren de ‘bootoppassers’ Tom en Mike inmiddels wel voldoende uitgewaaid en afgekoeld door de stevige, koude wind; ze ‘bewogen’ nog wel. De wind was inmiddels wat gedraaid naar het noordwesten en beetje toegenomen zodat we op het Eemmeer opnieuw flink moesten werken om terug te varen; naast de chillfactor konden we oefenen met tegenwind en flink klotsend water; iedereen kon de situatie goed de baas.
Na opnieuw 10 km peddelen waren we terug bij Meander; daar zorgde Marianne voor soep zodat we opgewarmd de terugreis aanvaardden.
Met dank aan de organisatie; leuk om een tocht te varen met een andere kanovereniging; zo wordt voorzien in mooie vaarroutes, lokale kennis, aanspraak, parkeerplek etc.
Text: Harm Photos: Marianne and Mike Participants: Erik H., Froukje, Hanneke, Harm, Ilja, Marianne, Mike, Nena, Tom
On Saturday morning on april 16 2023, nine members of KCR left with the full canoe trailer for Kanovereniging Meander in Baarn. More precisely: the nice wooden clubhouse of KV Meander is located in the village of Eembrugge on the Ocrieteiland.
Ocrite turns out to be an artificial stone; by polishing/sanding a mixture of stone granules and cement (later with resin), the Bruynzeel company made countertops and lavettes from 1939. Before this there was a factory on this island and that is why the island has the official name ‘Ocriet Island’. The industry on the island has now died out and nature has taken over; in short, a nice green place for KV Meander.
Five enthusiastic members of KV Meander were waiting for us with coffee. We packed up our kayaks and went paddling on the meandering river Eem.
In all the names here is the word “Eem”; we paddled on the Eem along the Eemdijk, from Eembrugge past the village of Eemdijk to the Eemmeer and looked at the Eemmeerdijk there. By the way, we went to Spakenburg.
Before arriving in Spakenburg we had to work hard. There was a northeasterly wind force 4 and it was about 12°C. The Eem lies on the north-south axis and on the Eemmeer we sailed to the east with wave build-up from the north; in short, quite choppy water with not too high waves and with a strong headwind.
We exchanged information about canoes, method of teaching, etc. with the members of Meander and after 10 km we land on the beach of Spakenburg. The historic harbour of Spakenburg is full of recreational boats so that kayaks can better stay on the beach. There are many historic wooden cargo boats (estimated at 8 m long and 3 m wide) that have been or are being restored; many wooden masts seemed recently renewed (probably due to the broken masts on the brown fleet in recent years) and there is an old wharf with 3 slipways still in use. There was a market. Our guides showed us around the harbor and we landed at a fish shop for fresh kibbeling or a fish sandwich. Yummy!
Back on the beach, the ‘boat keepers’ Tom and Mike had been sufficiently blown about and cooled down by the strong, cold wind; but were still mobile. The wind had now turned a bit to the northwest and increased a bit so that we had to work hard again on the Eemmeer to paddle back. In addition to the chill factor, we were able to practice with a headwind and a lot of sloshing water. Everyone handled the situation well.
After another 10 km of paddling we were back at Meander; there Marianne provided soup so that we warmed up and returned home.
Thanks to the organization; nice to paddle a trip with another canoe club; we were provided with beautiful paddling routes, local knowledge, the chance to talk with other people, parking space, etc.
Hij zou de wereldtop bereiken. Dat stond in de sterren geschreven. Zijn ouders komen uit het Servische stadje Sremska Mitrovica dat barst van de gestaalde kanosprinters die finales van WK’s halen en de Olympische Spelen. Kinderen van 13 jaar trainen daar al dagelijks.
Milos Ristic (20) groeide echter op in Nederland dus wilde hij het hier proberen vanuit RCC, nu Kano Club Rotterdam. Dat begon veelbelovend. Hij werd meervoudig Nederlands kampioen bij de junioren. Een aantal jaar trainde hij mee met het Nederlandse team dat de aansluiting zocht met het wereldtoneel. Over een paar jaar zouden de Olympische Spelen binnen bereik moeten zijn. Milos was fysiek de sterkste van het team, alsof zijn Servische bloed extra spierkracht gaf. Trainde twee tot drie keer per dag op de Willem Alexanderbaan, de Kano Club Rotterdam en in sportschool David Lloyd. Maar Milos zal niet in het vliegtuig stappen naar verre oorden om te presteren. Ergens in november nam hij een andere afslag. ‘Mijn interesses verschoven,’ zegt hij nu. ‘Naar mijn studie Computer Science and Engineering aan de TU Delft. En naar mijn privéleven, mijn vrienden, de verjaardagen.’
Niet de wil Achteraf was er al een aanwijzing dat hij zijn droom zou opgeven. Hij verliet zijn coach van het Nederlandse team en ging vanaf het najaar in zijn eentje trainen. ‘Na twee maanden had ik niet langer de wil om de beste te zijn. Het Nederlandse team was een machine waarin je constant doorgaat. Regen of sneeuw. Dat kost enorm veel tijd maar is ook heel belonend. Je bent wel steeds moe van de laatste wedstrijdtraining of je bereidt je voor op de volgende training. Tijdens mijn zelfstandige training had ik meer tijd voor reflectie. De uitkomst was dat ik op dit niveau niet verder wilde.’
Begripvol Het team reageerde begripvol. Milos: ‘Ze waren blij voor mij. Dat ik na lang nadenken een keus had gemaakt. Ik heb geen enkele nare reactie gehad.’ Hoe zou dat gaan in Servië, als je afhaakt? ‘In zulke landen gaat het er wat harder aan toe. Het aanbod van jong talent is groter dus is het vanzelfsprekend dat er ook meer afvallers zijn. Omdat we in Nederland met minder zijn, vorm je misschien ook een hechtere band met elkaar waardoor afscheid nemen moeilijker kan zijn’
Krachttraining Hij ziet kanosprint nu als een hobby, hoewel hij nog steeds stevig traint. ‘Ik ben nu meer bezig met krachttraining, dat heb ik altijd leuk gevonden. Ik wil zo sterk mogelijk worden. Dat vind ik fijn maar het is geen doel zoals bij de wereldtop willen horen.’ Milos is maar liefst acht kilo aangekomen, voornamelijk door extra spiermassa. ‘Maar het voornaamste is dat ik de lol weer heb om te sprinten. En dat ik met mooi weer vaker op de Rotte te zien ben.’
Een rondje om het eiland Tiengemeten is uitgegroeid tot een klassieker. Niet te lang, genoeg luwte als dat nodig is, verschillende instapplekken met goede parkeerplaatsen en een mooie pauzeplek aan een strandje. Voor beginners een ideale eerste kennismaking met groot water.
Op zondag 2 oktober waren er echter geen beginners bij. Die hadden zich afgemeld, geen idee waarom. Zelfs de tochtleider had zich afgemeld dus een zwaar gehavende ploeg met Iede, Elsbeth, Coen, Harm, Ilja en Berend verscheen aan de start.
Tegenwind
Dit keer besloten wij in te stappen via een gammel pontonnetje in Nieuwendijk bij de veerboot naar Tiengemeten. De wind met kracht 3+ woei pal uit het westen. Daarom eerst maar naar de westpunt van het eiland tegen de wind in. Strak langs de kant varend hadden we een ietsie pietsie beschutting achter de rietkragen van Tiengemeten. Eenmaal bij de punt kwam het verzoek van Harm om verder door te varen tot een grote scheidingsboei. ‘Anders wordt het wel een heel kort rondje,’ verklaarde hij. Achter de boei langs lieten we ons terugvallen naar Stad aan het Haringvliet waar een mooi strandje lag met een eendenkadaver dat ik per abuis met mijn kajak verder in het zand drukte tijdens het uitstappen.
Golven in de rug
De terugweg was natuurlijk de beloning na vijf kilometer tegenwind. Lekker windje en golven in de rug langs het hele eiland. Dat schoot aardig op. Ik trok meteen mijn zeiltje op voor een lange ‘downwind run’. Het zoemen van de schootlijn is altijd weer een lekker geluid. Wel is het oppassen geblazen met een zeiltje dat helemaal haaks op de boot uitstaat en de neus van de kajak graag opzij drukt. Zeker in combinatie met de golven die de achterkant juist de andere kant opduwen. De oplossing was dit keer om het zeiltje iets in te trekken zodat de druk meer naar voren ging in plaats van naar opzij. De scheg doet natuurlijk ook wonderen. Iedereen had het naar zijn zin. De gesprekken verstomden, de concentratie ging uit naar goed koers houden met al die rollers van achteren door te kanten, achterwaarts peddelroer te geven of boogslagen te maken.
Bij de oostpunt was de pret voorbij en volgde nog een stukje weer terug met tegenwind naar Nieuwendijk. Dan dat gammele pontonnetje weer op, omkleden, boten opladen en naar de club. Een geslaagd tochtje dat zeker voor beginners is aan te raden.
On Sunday 26th July, the most recent graduates of Kano Club Rotterdam beginner classes took to the water for their first excursion beyond the Plas. The tour began with the group paddling up the Rotte, portaging when necessary to reach the Bergse Voorplas. After a brief tour of the new Plas, we headed into the canals of Hillegersberg-Schiebroek. Tight and narrow, it took all of the skills learned on the Plas over the last four weeks to manoeuvre between the private boats and turn the tight corners. Low bridges introduced new paddling techniques, a forward stroke from the horizontal position.
Kano Club Rotterdam (KCR) was als fusieclub nog maar twee dagen oud toen de eerste gezamenlijke tocht al van start ging op zondag 3 juli. Bestemming: Grevelingen, met vijf ‘Never Dry’ers’ (Iede, Ilja, Henk, Mieke en Berend) en twee ‘RCC’ers’ (Bert en Sam). Een bijzondere dag, wetend dat KCR wellicht nog decennialang zal bestaan en er nog duizenden tochten, races, marathons of triathlons zullen volgen onder die vlag. Wat alle leden vanaf nu ook bedenken en doen, het zal altijd een KCR-ding zijn. We voelden ons als de eerste mens op de maan.
