Categorie: Niet gecategoriseerd

De 24 uur van de Rotte start op 21 juni, de langste dag, de kortste nacht. Roeivereniging Rijnmond organiseert dit al een paar jaar, maar sinds kort worden ook kajakkers uitgenodigd. De prestatietocht is net zoals de RVR: gezellig, ontspannen, op verschillende niveaus. Niet iedereen vaart continue en niet iedereen vaart steeds in dezelfde skif of andere roeiboot. Met een boot uit Pampus, een Belg en een viertal kajakkers (Mike, Iede, Erik en Goudse Emiel) was de groep gemêleerd. 

Op de Rotte waren er dit weekend opvallend weinig motorbootjes. Lekker. De route was ook niet ingewikkeld (even stempelen bij Oud-Verlaat en terug weer), dus kun je genieten van de omgeving. Veel watervogels op het nest, of met klein grut, prachtige waterplanten, vaak in bloei. De nacht was sprookjesachtig, met voldoende licht van de maan, diepzwarte oevers en vreemde reflecties op het water. 

In het clubgebouw van RVR werd goed voor de vaarders gezorgd. Eerst stempelen, natuurlijk, dan eten, drinken, praatje. En dan weer in de boten. Eens zien wie dat heen-en-weertje het vaakst voor elkaar krijgt. En raad eens: dat waren toch twee kajakkers. Erik en Emiel kregen een beker plus oorkonde, met de vermelding van 150 gevaren kilometers. Iede moest ziek naar huis en Mike had behoefte aan slaap ’s nacht, maar ook zij stonden hoog in de uitslagenlijst.

Lijkt dit je ook een leuke manier om je ausdauer eens te testen? Je kunt de tocht nu al in je agenda zetten, in het weekend dat het dichtst bij 21 juni 2025 ligt.

Wat bezielt iemand met een drukke baan, die op grote afstand van de club werkt, om in de vrije uurtjes nog eens als vrijwilliger aan de slag te gaan? We vroegen het aan onze nieuwe penningmeester. Een energieke Oostenrijkse die graag verantwoordelijk omgaat met geld.

Dat ze sportief is, weet iedereen die met haar heeft gevaren. Ook op de langste toertochten of in de eindspurt van een K2 wedstrijd peddelt ze onverbiddelijk door, zonder een krimp te geven. Sportief leven is Susanne Chylik (Wenen, 1981) met de paplepel ingegoten. Al jong begon ze met sporten: skiën, snowboarden, tennissen, zwemmen, yoga. “En nog veel meer. Zolang er maar geen ballen of darts aan te pas komen.” Daarnaast maakt ze graag lange bergwandelingen. “Toen ik acht jaar geleden naar Nederland kwam, ben ik begonnen met NS-wandelingen en tochten door de natuur. Maar ik miste de bergen. Die heuvels in Limburg heb ik wel twintig keer gedaan, maar het is iets anders dan de Großglockner, het Karwendelgebergte of de Wilder Kaiser. Geweldige bergen, uitzichten en eten!

Je hebt hier wel veel water. Daarom ben ik vier jaar geleden maar gaan kajakken.”

Waarom heb je Oostenrijk verlaten?

“Ik heb altijd weg gewild uit Oostenrijk, dat was me te klein, en liefst ook uit Europa. En ik wilde altijd voor NGO’s werken. Beide heb ik gedaan. Ik heb voor hulporganisaties gewerkt in Bolivia, de Filippijnen, recentelijk nog een half jaar in Servië en nu in Amsterdam.

Lid worden van een kanoclub heeft mij geholpen met integreren. Het is leuk om een plek te hebben waar je altijd enthousiaste mensen tegenkomt en je netwerk kunt vergroten. Dat actieve verenigingsleven is denk ik typisch Nederlands, dat ben ik nergens zo tegengekomen. Iedereen draagt wat bij. Daarom heb ik ook ‘ja’ gezegd toen ik gevraagd werd om penningmeester te worden. Ik wil graag iets terugdoen voor de club.”

Helpt je achtergrond je bij je functie als penningmeester?

“Ik heb International Business Administration gestudeerd, maar wilde geen baan die tot doel heeft aandeelhouders rijker te maken. In mijn werk bij Artsen zonder Grenzen draait het erom, met het beperkte geld zoveel mogelijk goede projecten te maken. Je moet verantwoordelijk omgaan met geld, want dat komt van de donateurs. Hetzelfde geldt voor mijn rol als penningmeester. Je moet met respect omgaan met de bijdragen van de leden.

Heb je een bepaald doel voor ogen?

“Structuur en overzicht aanbrengen.”

Waar ligt je voorkeur: bij toertochten of racen?

“Mijn eerste toertocht met een groep naar de Markerwadden was heel indrukwekkend. Best eng om vanaf Lelystad het open water op te gaan en alleen nog water te zien. Daarna ben ik op veel tochten mee geweest. Maar mijn eerste medaille in de K-2 bij de Rottemerenmarathon was ook een mijlpaal. Zo leer je een andere kant van de sport kennen.”

Heb je helemaal gebroken met Oostenrijk?

“Zeker niet. Ik ga minstens een week per jaar terug om in de bergen te wandelen en mijn familie en vrienden te zien. Afgelopen jaar zelfs drie weken. Met Kerst ga ik ook meestal terug. En zo meteen ga ik hier in Rotterdam naar een Österreicher Stammtisch.”

Gezellig met zijn allen in Dirndls en Lederhosen aan de stamtafel?

“Haha, nee, gewoon in een cafeetje wat eten. In verschillende Nederlandse steden heb je zulke Stammtisch avonden. Ik ben totaal niet patriottisch, maar het is ontzettend leuk om af en toe met een paar vriendinnen een avondje Oostenrijks te praten – níet Duits! Ik heb gemerkt dat veel Nederlanders positieve associaties hebben bij ons Alpenland. Dat maakt het voor mij hier ook makkelijker.”