Deze keer gingen we stroomopwaarts; dit werd bepaald door het getij en dus de stroming in de Nieuwe Maas. We gingen vlak voor de Van Brienenoordbrug te water en staken over naar de zuidoever.
Vanaf hier peddelden we met een sterke stroming tot we de samenvloeiing van de Nieuwe Maas, de Lek en de Noord bereikten. Opnieuw moesten we oversteken om de Lek te volgen; hier was de stroming sterk en moesten we met de boeg van de kajaks ver stroomafwaarts varen om niet honderden meters verder de Noord op te komen. Eenmaal op de Lek peddelden we naar een plek aan de noordoever voor de lunch en een opboeiend gesprek. Van daaruit keerden we terug via de Bakkerskil, Sliksloot en de IJssel, ook met wat stroming omdat het getij tijdens onze lunch, zoals gepland, was gekeerd. Het was geen erg inspannende tocht, maar wel leuk om een ââdag buiten in de frisse lucht en de zon door te brengen met kajakvrienden. Wat wil je nog meer!
Nieuwe Maastocht â 5 April 2025
Text & video: Mike Photo: Adri
This time we went upstream; this was decided by the tides and therefore the current in the Nieuwe Maas. We entered the water just before the Van Brienenoord bridge and crossed over to the south bank.
From here we paddled with a strong current till we reached the confluence of the Nieuwe Maas, the Lek and the Noord. Again we had to cross over to follow the Lek; here the current was strong and we had to traverse with the bows of the kayaks pointing well downstream to not end up hundreds of metres further up the Noord. Once on the Lek we paddled to a spot on the north bank for lunch and edifying discussion. From there we returned via the Bakkerskil, Sliksloot and the IJssel, also with some current as the tides had changed during our lunch, as planned. It was not a very strenuous trip but enjoyable, spending a day outside in the fresh air and sunshine, with kayak friends. What more could you want!
9:00 materiaal uitzoeken, de kajaks op de trailer binden, kop koffie, uitleg tocht door Harm en dan op weg naar de opstaplocatie aan de ringvaart van de Haarlemmermeer.Â
Lang verhaal kort, het werd een mooie, ontspannende dag op het water. Varen door een fraai en soms pittoresk Hollands landschap, met natuurlijk dijkjes, draaiende molens, zicht op huisjes op fraaie perceeltjes. Wie zou daar niet willen wonen met een kajak achter het huis? Lunch en later een theepauze op idyllische plekjes. Door de aangename temperatuur en het goede gezelschap met diverse gesprekken hebben we daarvan genoten.
Harm had zich in 2024 voorgenomen tochten op de plassen en meren noordelijk in onze provincie weer eens op het programma te zetten. De Kagerplassen hebben het waargemaakt. Later in het jaar staat de Westeinderplas (Leimuiden-Aalsmeer) op het programma.
Fijn was dat er vier nieuwe leden bij waren. Mijn indruk was dat ze het naar hun zin hadden. Voor sommige wellicht wat gezonde vermoeidheid op het eind. Om deze reden zijn beginnerstochten tussen de 15-20 km met 2-3 pauzes. Doe je met enige regelmaat wat rondjes op de plas, of door te varen op de Rotte kun je je basisconditie nog wat verder opbouwen. Schroom niet een ervaren lid mee te vragen om je te helpen bij de voorwaartse techniek.Â
De Rotte is voor ons heel vertrouwd, maar heeft verschillende gezichten, afhankelijk van de seizoenen en het weer. In de zomer hebben we rustigere beginnerstochten, korte tochten en vaak nemen we de Bergse Voor- en Achterplas mee. Het is dan regelmatig T-shirtweer en we pakken een ijsje in de pauze. Ook moeten we met een heleboel kleine bootjes strijden om de kleine sluis en moeten we vaak boten wegjagen of badgasten vragen om de kanosteiger te verlaten zodat we kunnen overdragen. De wachtrij bij de sluis kan op een zonnige zondag in de zomer wel 1 œ uur zijn, in dat geval peddelen we een stukje verder en dragen we over.
De Rotte wordt ook gebruikt voor trainingen door de fitness- en wedstrijdvaarders van de club, vooral als de Kralingse Plas golven heeft van de wind. De club houdt ook wedstrijden op de Rotte. Dit zijn nationale kampioenschappen met start en finish bij Timâs Limonade Fabriek en hebben keerpunten bij de Rottebanbrug (12,5 km) of bij de Eendrachtsmolen midden in de Rottemeren (20 km). Ook wordt er jaarlijks een avondmarathon ( 10 km) op de Rotte gehouden. Een tocht die iedereen die een peddel kan vasthouden kan meevaren. Een laagdrempelige wedstrijd voor iedereen.
Begin van de Rotte, met dank aan Google Maps
Af en toe peddelen we naar het begin van de Rotte. De Rotte is geen gewone rivier met een bron en een monding; het begin is een nogal teleurstellende rietbegroeide oever en momenteel eindigt het bij het stedelijk golfslagbad RIF010. Eigenlijk houdt de Rotte officieel al eerder op, in de laatste kilometers wordt het Stokviswater en vervolgens de Delftsevaart â deze verbinding is pas in de eerste helft van de 20e eeuw gerealiseerd. Het punt waar de Rotte oorspronkelijk in de Maas uitmondde, is waar nu de Oude Haven ligt.
âIn het verleden heeft de Rotte in verbinding gestaan met de Oude Rijn over de Hildam via het riviertje de Wilck. Dit riviertje tussen Moerkapelle en de Oude Rijn is in 1759 verdwenen. Een deel van de omgeving van de oude Rotteloop is gebruikt voor vervening, waaruit een moerassig plassengebied is ontstaan: de Wilde Veenen. Deze hebben gefungeerd als een soort nieuwe ‘bron’ van de Rotte. Deze plassen zijn in de 17de eeuw echter weer drooggemalen. Vanaf dat moment heeft de Rotte geen echte bron meer.â
Door Onbekend – Detail van: Holland tusschen IJ en de groote rivieren in 1300 [blauw toegevoegd om de Rotte te tonen] Geschiedkundige Atlas van Nederland, Martinus Nijhoff, 1916, Publiek domein, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=55493480
Op de zaterdag na die koude vrijdag gingen vijf leden van de club op pad voor een trainingstocht, van de club naar het begin van de Rotte en terug. Het weer was nog steeds koud maar niet winderig, wat laat zien hoe het weer de ervaring op de Rotte beĂŻnvloedt. Ze hadden geluk, want ze zaten in een K2, twee K1’s en een zeekajak, en de golven op de Rottemeren de dag ervoor zouden een behoorlijke uitdaging geweest zijn voor de K2 en K1’s. Een van de K1’s werd aangevoerd door Rob, die zegt dat mensen die trainen voor de marathon in september deze run een keer per maand moeten doen om hun conditie ervoor op te bouwen.
De rivier dient als kanaal, dat wordt gebruikt om overtollig water uit de polders ten noorden van Rotterdam af te voeren onder beheer van het Hoogheemraadschap van Schieland en de Krimpenerwaard. Overtollig water in de Rotte kan alleen via de Boezem langs Kralingen en met behulp van een gemaal op het Oostplein de Nieuwe Maas in.
De Rotte is de thuisbasis van drie roeiverenigingen, met nog een op ongeveer 700 m afstand, dus de Rotte kan soms behoorlijk druk zijn. De roeiers lijken vooral ’s ochtends te roeien, waarom weet ik niet zeker. Als er wat langzamere roeiboten en de fanatieke studenten op het water zijn, proberen ze in te halen, waardoor er nog minder ruimte overblijft voor gewone stervelingen zoals kajakkers. In kajaks kunnen we gemakkelijk dicht bij de oever blijven als er roei- of motorboten op de rivier zijn. Roeiers moeten een riemlengte van de oever houden, zijn minder wendbaar en hebben meer moeite met navigeren omdat ze achteruit varen. Uit beleefdheid betekent dit dat kajaks en kano’s zoveel mogelijk aan de kant moeten blijven.
Een plensbui op de Rottemeren
Mijn eerste keer naar het begin van de Rotte was in augustus 2021, toen de weersvoorspelling 5 Bft wind en zomerse buien voorspelde. We kwamen aan het begin en zagen een bordje dat het de bron van de Rotte was; meer marketing dan feit, zou ik zeggen. De wind was te doen, maar op de terugweg was er tegenwind, gecombineerd met wat zware regenval afgewisseld met zonnige perioden. Het was vermoeiend maar energiek, een tocht om nooit te vergeten!
De Rotte en Rottemeren zijn de thuisbasis van de Kano Club Rotterdam. De vele gezichten, vreugden en uitdagingen kunnen het hele jaar door worden ervaren in georganiseerde tochten, met je peddelmaatjes of alleen. Wanneer ga je er weer van genieten? Ben je al naar het begin van de Rotte geweest? Zo niet, zet het dan op je lijstje!
The Rotte is very familiar to us, but has different faces, depending on the seasons and the weather. In the summer we have more gentle beginnersâ tours, short trips and often include the Bergse Voorplas and Achterplas. This is regularly T-shirt weather and we catch an ice cream during the break. We also have to compete for the small lock with a myriad of small boats, and often have to chase away boats or ask bathers to vacate the canoe jetty so that we can portage over. The queue at the lock can be 1 Âœ hours on a sunny Sunday in the summer, in which case we paddle a bit further and portage.
The Rotte is also used for training by the fitness paddlers and racers in the club, especially when the Kralingse Plas has waves from the wind. The club also holds races on the Rotte. These are national championships which start and finish at Timâs Limonade Fabriek and have turning points near the Rotteban Bridge (12,5 km) or at the Eendrachts Mill in the middle of the Rottemeren (20 km). There is also an annual evening marathon (10 km) on the Rotte. A trip that anyone who can hold a paddle can join. An accessible race for everyone.
Beginning of the Rotte, coutesy of Google Maps
Every now and again we paddle to the beginning of the Rotte. The Rotte isnât a normal river with a source and a mouth; the beginning is a rather disappointing reed-covered bank and currently the end is at the RIF010 urban wave pool. Actually the Rotte officially ends before that, in the last kilometres it becomes the Stokviswater and then the Delftsevaart â this connection was only realised in the first half of the 20th century. The point where the Rotte originally flowed into the Maas is where the Oude Haven is now.
âIn the past, the Rotte was connected to the Oude Rijn over the Hildam via the river Wilck. This river between Moerkapelle and the Oude Rijn disappeared in 1759. Part of the area around the old Rotte course has been used for peat farming, from which a swampy lake area has arisen: the Wilde Veenen. These have acted as a kind of new ‘source’ of the Rotte. However, these lakes were drained again in the 17th century. From that moment on, the Rotte no longer has a real source.â
Door Onbekend – Detail van: Holland tusschen IJ en de groote rivieren in 1300 [blue added to show the Rotte] Geschiedkundige Atlas van Nederland, Martinus Nijhoff, 1916, Publiek domein, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=55493480
On the Saturday after that chilly Friday five members of the club went out for a training run, from the club to the beginning of the Rotte and back. The weather was still cold but not windy, which shows how the weather affects the experience on the Rotte. They had good fortune as they were in a K2, two K1âs and a sea kayak, and the waves on the Rottemeren the day before would have been quite a challenge for the K2 and K1âs. One of the K1âs was captained by Rob, who says that people training for the marathon in September should do this run once a month to build their fitness for this.
The river serves as a canal, used to drain excess water from the polders north of Rotterdam under the management of the Schieland and Krimpenerwaard Water Board. Excess water in the Rotte can only exit via the Boezem past Kralingen and with the help of a pumping station at the Oostplein into the Nieuwe Maas.
The Rotte is home to three rowing clubs, with one more about 700 m away, so the Rotte can become quite crowded at times. The rowers seem to mainly row in the mornings, why Iâm not sure. When there are some slower rowing boats and the fanatical students on the water they try to overtake, leaving even less space for mere mortals like kayakkers. In kayaks we can easily keep close to the bank if there are rowing or motor boats on the river. Rowers have to keep an oarâs length from the bank, are less manoeuvrable and have more difficulty navigating as they travel backwards. Out of courtesy this means kayaks and canoes should keep out of the way as much as possible.
A downpour on the Rottemeren
My first time to the beginning of the Rotte was in August 2021, when the weather forecast was 5 Bft wind and summer showers. We got to the beginning where we found a notice proclaiming it as the source of the Rotte; more marketing than fact, Iâd say. The wind was doable, but there was a headwind most of the way back, coupled with some heavy rain interspersed with patches of sunshine. It was tiring but energising, a trip to remember!
The Rotte and Rottemeren are the home turf of the Kano Club Rotterdam. Itâs many faces, joys and challenges can be experienced throughout the year in organised trips, with your paddle buddies or on your own. When will you enjoy it again? Have you been to the beginning of the Rotte? If not, put it on your list!
Eind vorig jaar ben ik lid geworden van KCR. Gezien de temperaturen en korte dagen had ik echter nog niet zoveel gevaren en was de midwintertocht een mooie gelegenheid om daar verandering in te brengen.
Bij mijn aankomst zondagmorgen vroeg werden de kanoâs al op de trailer gehesen om naar Capelle te vertrekken. Mike keek me verbaasd aan met de vraag âuh ga je ook meeâ? Bleek ik vergeten om me op te gegeven⊠Flexibel een kano extra op de trailer was gelukkig geen probleem.
Het werd een heerlijke kanodag met een flinke groep van 27 kanoërs -ook van andere verenigingen- met koud maar schitterend weer. Leuk om elkaar helpen met sjouwen en in- en uitstappen; alhoewel dat niet bij ieder goed ging en de droge kleding soms van pas kwam; het water was een graad of 5.
Halverwege werden de vooraf doorgegeven bestellingen in Restaurant de Meerenbos redelijk vlot omgezet in lekkere lunch. Ook dat was prima geregeld.
De midwintertocht leverde mij met 25 kilometer een paar lamme armen op maar vooral een hele leuke ervaring. Terug bij Kano Club Rotterdam aan de Kralingse Plaslaan werden we verwelkomt door Ella die iedereen met stomende soep weer op temperatuur bracht. Mike, Ella e.a. bedankt!
Op 3 maart gingen we naar Dordrecht, maar om een ââof andere reden hadden we de hele weg tegenstroom. Ik had de tocht gepland om met de stroom mee te varen, had ik het verkeerd berekend? Of was er veel meer regenwater stroomopwaarts in de rivier gekomen? Deze keer controleerde ik mijn berekeningen meerdere keren, we zouden zowel stroomopwaarts als stroomafwaarts met de stroom mee varen en Dordrecht bereiken. Tot mijn verbazing was dat niet het geval toen we bij de Sliksloot instapten – er was een sterke stroming stroomafwaarts!
We peddelden desondanks door, met ook nog eens een sterke tegenwind. Bij de samenvloeiing van de Lek en de Noord was de stroming nog sterker, dus toen we de Noord waren overgestoken, zochten we beschutting in een klein haventje om te beslissen of we door zouden varen of niet. Gelukkig deden we dat, want vanaf daar bleek de stroming beheersbaar. Het was desondanks een pittige tocht tot aan de Sophiapolder.
Na een korte pauze (het regende) peddelden we terug, met gelukkig een sterke stroming stroomafwaarts. Met een zonnetje een regenboog bij de polder! We hadden er 2 uur en 10 minuten over gedaan om er te komen, en maar 1 uur en 5 minuten om terug te komen! De hele groep genoot van de tocht en we gingen voldaan naar huis.
Toen ik thuis mijn berekeningen controleerde, zag ik dat ik de getijden had verwisseld met de tochten die ik begin 2025 wilde maken đ We moeten dus weer peddelen om Dordrecht te bereiken, en deze keer gaan we het halen!
Will we reach Dordrecht? 7 Dec 2024
Text: Mike Photos: Adri & Mike
On March 3rd we went to Dordrecht, but for some reason we had the current against us the whole way there. I had planned the trip to paddle with the current, had I calculated it wrong? Or had much more rainwater entered the river upstream? This time I checked my calculations multiple times, we would paddle with the flow upstream as well as downstream and reach Dordrecht. To my surprise this was not the case when we got in at the Sliksloot – there was a strong current flowing downstream!
We paddled on regardless, with a strong headwind as well. At the confluence of the Lek and Noord the current was even stronger, so once we had traversed the Noord we sheltered in a small harbour to decide whether to continue or not. Luckily we did, as the current turned out to be manageable from there on. It was nevertheless a tough paddle all the way to the Sophiapolder.
After a short break (it rained) we paddled back, with a strong current downstream, luckily. With a bit of sun and rainbow at Sophiapolder! We had taken 2 hours 10 minutes to get there, and only 1 hour 5 minutes to get back! The whole group enjoyed the trip, and we went home satisfied.
When I checked my calculations at home, I saw that I’d mixed up the tides with trips I was planning for early 2025 đ So we’ll have to paddle again to reach Dordrecht, and this time we’ll make it!
De reis was gepland door Adri, maar op het laatste moment moest hij afhaken vanwege een zware verkoudheid en aankomende verplichtingen. Hij bleef op de hoogte via Whatsapp, maar we misten hem op de dag zelf!
Route â rood naar de lunch, oranje naar de korte pauze, geel terug naar de start
De groep was een prettige mix, niet alleen de gebruikelijke verdachten; en natuurlijk onze vriend uit Haarlem, Aad. De Biesbosch bereiken verliep vrijwel zonder problemen en toen we er aankwamen, kwamen we dikke mist tegen. De combinatie van koude lucht van een ijskoude nacht en het nog steeds warme water van de Biesbosch resulteerde in een deken van fijne waterdruppels, in de volksmond mist genoemd. Gelukkig was er geen mist op de weg naar Hank, waar we begonnen met peddelen.
We moesten wel oppassen voor andere vaartuigen. We waren net de vaargeul overgestoken naar het strand toen er een groot schip uit de mist opdook. Het was behoorlijk griezelig, want er was nauwelijks geluid, maar gelukkig draaide de kapitein van de Zilvermeeuw (of was het de Z9, die volledig elektrisch is?) langzaam en voorzichtig de vaargeul in vanaf de Amer, en we waren redelijk veilig.
Vanaf het strand voeren we door brede kanalen en smalle kreken, typisch Biesbosch. We zagen veel takken die door bevers waren aangevreten, maar geen bevers. We zagen wel wat vogels – afgezien van de verplichte wilde eenden, zwanen en meerkoeten, zagen we zilverreigers, een ijsvogel en een soort arend (op afstand!) We hielden een korte pauze op de top van Gat van de Zuiderklip, waar een uitkijktoren staat. Het uitzicht was interessant, over het water en de velden naar het noorden, normaal gesproken zie je de Biesbosch alleen op kajakniveau.
Vanaf hier was het een korte peddeltocht terug via de Sloot van St. Jan naar de auto’s. We hadden nog mist over de Spijkerboor maar eenmaal bij de auto’s was de mist minimaal – de Biesbosch bewees dat het zijn eigen mini-weersysteem heeft. Misschien is de volgende keer zonnig, of regent het, wie weet, maar het zal een genot zijn!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Water, Trees & Mist â Biesbosch 3 Nov 2024
Text & video: Mike Fotoâs: Joris
The trip was planned by Adri, but at the last minute he had to drop out due to a heavy cold and upcoming commitments. He nevertheless kept up with our progress via Whatsapp, but we missed him on the day!
Route â red to lunch, orange to short break, yellow back to start
The group was a pleasant mix, not just the usual suspects; and of course our friend from Haarlem, Aad. Getting to the Biesbosch went almost without mishap and when we got there we encountered thick mist. The combination of cold air from a frosty night and the still warmish water of the Biesbosch resulted in a blanket of fine water droplets, commonly called mist. Luckily there was none on the road on the way to Hank, where we started paddling.
Navigating was a challenge but went well – we only consulted an online map once, to confirm our position.
We did need to be wary of other craft, though. We had just crossed the channel to the beach when a large vessel loomed out of the mist, is was quite eerie as there was very little sound, but luckily the captain of the Zilvermeeuw (or was it the Z9, which is fully electric?) was slowly and carefully turning into the channel from the Amer, and we were quite safe.
From the beach we set off through wide channels and narrow creeks, typically Biesbosch. We saw plenty of branches that had been chewed on by beavers, but no beavers. We did see some birds â apart from the mandatory Mallard ducks, swans and coots, we saw silver herons, a fingfisher and some sort of eagle (at a distance!) We had a short break at the top of Gat van de Zuiderklip, where there is an observation tower. The view was interesting, over the water and fields to the north, as you normally only see things at kayak-level in the Biesbosch.
From here it was a short paddle back via the Sloot van St. Jan to the cars. We still had mist crossing the Spijkerboor but once at the cars the mist was minimal – the Biesbosch proved it has itâs own mini weather system. Maybe the next time we visit it will be sunny, or raining, who knows, but it will be a pleasure!
Op 6 oktober 2024 organiseerde Kano Club Rotterdam weer een Nederlands Kampioenschap K2 mix over een afstand van 15 km. Met 13 deelnemende K2’s was de wedstrijd redelijk goed gevuld.
De top 3:
1:08:51: Tonny Benschop en Esther Lohuizen (EKV Beatrix)
1:11:22: Marjolien Uitham en Pier Siersma (KSVForward / Viking)
1:11:54: Willeke Klappe en Chris Hellendoornd (KV Skonenvaarder)
De midweek streek dit jaar neer in Gaastmeer aan Het Piel, in het midden van de Friese waterwereld. Gedurende de week was het mooi nazomerweer met weinig wind en veel zon. De deelnemers kwamen uit diverse richtingen aangereden.
Om er in te komen de maandagmiddag een rondje over de Oudegaaster Brekken. In de laatste jaren zijn veel bruggen in dit weidegebied vernieuwd, naar een doorvaarthoogte van 1,50 mtr. Daardoor zijn een aantal vaarten die op de oude kaart nog als onbevaarbaar golden, bevaarbaar geworden voor kleine sloepjes. En dus ook voor kanoâs. Tussen Kleine Gaastmeer en Gaastmeer blijkt er echter nog steeds een niet-doorvaarbaar punt te zitten (een boerenerf) dat onze navigator niet ontdekt had. Dat werd even 100 meter klunen.
Instappen aan Het Piel
De dinsdag hebben we een rondje Workum gemaakt. Een oud Zuiderzee stadje. Een terrasje genomen op het plein naast de kerk. Tijd voor het Jopie Huisman museum was er niet. Terug door de Oude Heidenschapsevaart. Het Heidenschap is een veengebied waar in het verleden heide groeide. Door ontwatering is het gebied nu weidegebied geworden. Maar daardoor verrot het veen en zakt het gebied. De laatste jaren is de waterstand weer verhoogd. Daardoor was de doorvaarthoogte van een oude brug te laag geworden. Dus weer klunen.
Het palaver had voor de woensdag een bezoek aan Sloten gekozen. De actieradius van de week was beperkt doordat de tochten niet langer dan 30 km zouden moeten zijn. Vandaar dat na het genieten van het terras in Sloten (schuilend tegen lichte regen) de terugtocht dezelfde route had (met nog een rondje via Heeg).
De donderdag trok de wind aan naar 4 Bft waardoor het palaver besloot meer op beschut water te blijven. Weer over de Brekken weer naar Oudega, en daar het terras geopend. Het gebied rond Gaastmeer is zoals gezegd een weidegebied, en daar lopen veel koeien. Die produceren meer stront dan het gebied kan en mag opnemen. Tijdens het terrassen in Oudega reden meerdere grote 30-tons tankwagens over de smalle dorpsstraten. In de drie kwartier op het terras reed meer dan 100 ton stront voorbij.
Vrijdag met de overblijvers nog even spelen in de golven van de Fluessen, en daarna opbreken en inpakken. Waarna ieder zijns weegs ging â of al was gegaan.
Tekst, fotoâs: Gerrit, track & foto’s: Mike. Verder Onno, Ad, Ivo, Iede. Idee voor volgend jaar: De Princenhof / Oude Venen.
Tekst: Mike Foto’s: Marianne, Edo & Mike Video: Mike
Zaterdag & zondag:
We besloten om 2 dagen heen en weer te reizen naar Zweden, waarbij we stopten bij een schuilplaats net over de grens met Denemarken. Eenvoudig, maar met een droog toilet en een interessante Spanjaard en zijn hond, die van plan was om van Duitsland naar Spanje te peddelen in een kajak, met zijn hond en fiets! Ik geloof dat hij zei dat hij Donald Quixote heette. Op zondag kwamen we aan bij onze gereserveerde camping in Zweden, die niet veel meer was dan een klein stukje gras dat werd bezet door wat mieren en slakken, en ook een caravan en 2 kleine tenten. Met wat geometrische kunstwerk pasten we onze 5 kleine tenten in en brachten de avond door met het plannen en vooruitkijken naar de volgende dagen peddelen.
Maandag (dag 1) â 25 km:
We lieten de auto’s achter en droegen de volgeladen kajaks naar het water en het avontuur begon. We vertrokken in de Gullmarnfjord, met een werkelijk prachtig landschap – steile rotswanden, bomen en water als een spiegel.
We ontmoetten een local in haar kajak die genoot van haar dagelijkse peddeltocht; ze had net een paar zeehonden gezien en zei dat ze ongeveer een keer per zomer een bruinvis ziet, zouden wij er ook een paar zien? We vonden een mooie plek voor een ochtendpauze en gingen toen verder. Toen we de monding van de fjord naderden, nam de wind wat toe. We vonden nog een geweldige plek voor de lunch, in de schaduw. Vanaf hier slalommen we tussen de eilanden door naar onze kampeerplek. De wateren hier waren behoorlijk druk, veel Zweden en toeristen op vakantie in hun boten – we zagen de hele week voornamelijk motorboten en jachten, slechts een paar kajaks.
De kampeerplek was een grasveld bij de jachthaven, met de faciliteiten van de haven. We genoten van een ijsje bij een kiosk in de buurt, we wisten niet wanneer de volgende gelegenheid zich zou voordoen.
Dinsdag (dag 2) â 29 km:
Na het ontbijt gingen we het water in in het noorden van het grote eiland Orust, naar een beschut strand op het eiland Kalvön. Dit was pure natuur, geen andere mensen te zien, mooi weer en overal bossen. Sommigen van ons maakten een wandeling over een van de paden in dit natuurreservaat voordat we weer vertrokken.
We stopten voor een late lunch op het eiland Groot Hasselön. We vroegen de mensen op het strand of we even mochten stoppen en ze waren erg gastvrij, en zeiden ook dat in Zweden iedereen het recht heeft om overal te stoppen, zolang het maar niet in de buurt van een huis is. Daar zagen we iemand tevergeefs proberen om op een wakeboard achter een skiboot te staan, na ongeveer een half uur gaven ze het op. We benijdden niemand om hun motorboten, peddelen in een kajak in dit gebied is een genot!
We gingen naar ons kamp â een wildkampeerterrein op een klein eiland, Oxholmen. Twee van de groep waren iets verder weg toen we de inham indraaiden, en ze gingen om het eiland heen, alleen het verkeerde eiland. Nadat we onze tenten hadden opgezet, gingen we op zoek naar ze, want officieel mochten we maar 10% van de groep verliezen. Ze werden aan de andere kant gespot en naar de juiste inham geleid, wat onze reputatie redde.
Woensdag (dag 3) â 30 km:
Een vroege start om meer afstand te kunnen afleggen en wat boodschappen te doen, aangezien we van plan waren om op een andere wilde camping te verblijven. Het weer was weer goed en we kwamen goed op tijd, stopten voor een pauze en boodschappen in Svanesund. Nadat we drinkwater hadden getankt, vertrokken we langs het zuidelijke deel van Orust. Na bijna 2 uur kwamen we een barriÚre tegen; we hadden onder de brug tussen Groot en Klein Askerön door moeten varen, maar we waren te ver naar het westen gegaan en kwamen op een verhoogde weg terecht waar geen doorgang onder was, behalve twee betonnen buizen die veel te laag voor ons waren! Dilemma: rondpeddelen of overdragen?
Na een verkenning besloten we om over te dragen, wat een hele opgave was met volgeladen kajaks en steile rots- en grindhellingen, maar we kwamen er prima overheen. Hierna stopten we voor de lunch een stukje verderop, bij een betoverende inham, met veel mos, korstmos en heide onder de bomen.
Vanaf daar leidde een doolhof van eilanden ons enigszins op het verkeerde been, dus we dachten dat we dichter bij de open zee waren, terwijl we nog een uur of zo verwijderd waren. Het zicht op de perfecte wilde camping maakte het voor ons af: op KÀlkerön was een beschutte baai met gras, ideaal! Behalve de teken en een behoorlijke hoeveelheid ganzenpoep. Maar dat en een korte regenbui weerhielden ons er niet van om van het eiland te genieten en op een aantal van de grotere rotskoepels te klimmen om de omgeving te overzien.
Toen we vertrokken, waren de toeristen erg geĂŻnteresseerd in wat we deden, ze hadden duidelijk niet veel te doen tot 11:30! We vertrokken in noordwestelijke richting en kwamen al snel de golven tegen die van links kwamen. Deze werden groter naarmate we meer werden blootgesteld aan de open zee, tot ongeveer 1 meter. Dit was leuk, maar ook uitdagend voor de minder ervaren leden, hoewel ze de golven van links en rechts (ze stuiterden van de kliffen aan de rechterkant) heel goed leken te beheersen!
Nadat we een enigszins beschut gebied waren binnengekomen, zagen we wat zeehonden voor ons. Het moeten er ongeveer 5 zijn geweest, hun hoofden dobberden omhoog en dan weer omlaag toen we dichterbij kwamen. Eentje kwam heel dicht bij mijn boeg, zonder mij te zien, en schoot toen weg van schrik (of walging) toen hij zag dat ik zo dichtbij was.
Het oorspronkelijke plan was om het eiland KÀringön te bezoeken, maar dat zou te veel blootstelling aan de golven zijn geweest, dus we gingen verder naar een ander prachtig eiland, Bjorniskar, waar we lunchten.
Hierna gingen we verder naar Grundsund, waar we hoopten te overnachten in de jachthaven en waar Edo zijn zinnen had gezet op het veelgeprezen lokale restaurant, Pelles Rokeri, met zelfgerookte vis. Helaas was er niets in de haven of het nabijgelegen zwemgebied, totdat Iede zijn charme gebruikte en we werden doorverwezen naar een stuk gras “waar mensen soms tenten opzetten”. Het bleek een geweldige camping te zijn, hoewel onofficieel, maar als we geen tumult zouden maken, zouden we waarschijnlijk worden getolereerd. Het diner bij Pelles was heerlijk! We werden door de lokale bevolking gewaarschuwd voor de sterke wind- en stormwaarschuwing voor de volgende dag. Dat wisten we al, maar het leek serieuzer, dus besloten we de volgende dag de autoâs op te halen â 70 km rijden zonder veerboten, maar met een veerboot naar Lysekil en een paar bussen was het slechts 23 km.
Vrijdag (dag âvrijâ):
Na een speciaal eierenontbijt van chef Edo, compleet met knapperige stukjes, vertrokken we met de bus en de veerboot, om in Lysekil te worden begroet door een zware regenbui. Erik en Iede gingen naar de autoâs terwijl de rest op pad ging om de stad te verkennen. Na ongeveer 2 minuten lopen naar de kerk waren we doorweekt en de bui duurde nog eens 3-4 uur! De kerk was een prachtige Lutherse kerk, een van de weinige die voornamelijk van baksteen is gebouwd â in Zweden zijn de meeste kerken van hout. Dit werd ons verteld door de jongeman die de kerk voorbereidde voor een dienst. Hij droeg een HĂ„kan Hellström T-shirt (Zweedse indiepop/rockzanger) en nodigde Edo uit om op de vleugel te spelen, waarna hij meteen in Beethovens 5e dook (ik denk, het was in ieder geval niet van Hellström.) De akoestiek was geweldig, net als het pianospel!
Daarna bezochten we het lokale kleine aquarium, dat zowel goed als interessant was. Edo’s mond liep water bij het zien van al die kabeljauw die ze kweken om de oceanen aan te vullen. Daarna lunchten we en vertrokken in de regen terug naar Grundsund waar de zon tevoorschijn kwam terwijl we de kajaks inpakten en vertrokken naar een hele mooie camping in Grönvik, waar we 2 nachten zouden blijven omdat de wind nog steeds 6 Bft was met sterkere windstoten en we niet zeker wisten wat de omstandigheden zouden zijn om te trekken.
Zaterdag (dag 5) â 18 km:
Nadat we onze lendenen hadden omgord, stapten vijf van ons in onze kajaks en gingen we de wind in. Het eerste deel was goed te doen, maar we wisten dat de echte wind ons wachtte net buiten de inham bij Hasselvik. Toen we hier aankwamen, werden we door de wind van 6 Bft en golven geraakt, en het was niet eens de open oceaan! Het was duidelijk waarom er een waarschuwing voor kleine boten was afgegeven. We keerden bijna meteen om, tot grote teleurstelling van sommigen in de groep. We konden het ons niet veroorloven om iemand te verliezen, dus gingen we met de wind in de rug verder en surften we een beetje, tot we een idyllisch strand vonden op het natuurreservaateiland Koljön. Hier hielden we een pauze, zonder wind! Het eiland bood ons volledig beschutting.
We gingen toen richting BÀlögat (waar we na dag 1 verbleven) en hadden weer de volle kracht van de wind aan bakboordzijde. Zonder te stoppen voor nog een ijsje, gingen we tegen de klok in verder tot we bij een ander betoverend strand kwamen, met prachtige kleine ijle lamsoor die in het zoute water groeiden.
We lunchten op de top van nog een ronde ‘piek’, waarna we teruggingen naar de camping. We aten ons laatste gezamenlijke avondeten (we aten alle maaltijden samen) als groep van 6, vervolgens maakte de kajaks klaar voor de volgende ochtend. Drie van ons gingen naar huis en de andere drie stelden de kwelling uit door nog een week in Zweden door te brengen.
Het was een geweldige ervaring, prachtig landschap, goed peddelen en fijn gezelschap! Bedankt allemaal!
—————————————
Trekking in the Swedish archipelago (3-12 August â24)
Tekst: Mike Photos: Marianne, Edo & Mike Video: Mike
Saturday & Sunday:
We decided to take 2 days to travel to and from Sweden, stopping at a shelter just over the border into Denmark. Basic but with a dry toilet and an interesting Spaniard and his dog, who was planning to paddle from Germany to Spain in a kayak, with his dog and bicycle! I think he said his name was Donald Quixote. On Sunday we arrived at our reserved campsite in Sweden which wasnât much more than a small piece of grass occupied by some ants and slugs, and also a caravan and 2 small tents. With some geometrical artistry we fitted our 5 small tents in and spent the evening planning and anticipating the next days of paddling.
Monday (day 1) â 25 km:
Leaving the cars behind we carried the fully laden kayaks to the water and the adventure began. We set of in the Gullmarn fjord, with really beautiful scenery – steep rocky cliffs, trees and water like a mirror.
We met a local in her kayak enjoying her daily paddle; she had just seen a few seals and said she sees a harbour porpoise about once each summer, would we see some too? We found a beautiful spot for a morning break, then moved on. As we neared the mouth of the fjord the wind picked up a bit. We found yet another great place for lunch, in the shade. From here we slalomed between the islands towards our campsite. The waters here were quite busy, many Swedes and tourists on holiday in their boats â we saw mainly motor boats and yachts the whole week, only a few kayaks.
The campsite was a grassy field at the yacht harbour, with the facilities of the harbour. We enjoyed an ice cream at a kiosk nearby, we didnât know when the next opportunity would arise.
Tuesday (day 2) â 29 km:
After breakfast we headed into the waters in the north of the large island Orust, to a sheltered beach on Kalvön island. This was pure nature, no other people in sight, good weather and woods all around. Some of us took a walk on one of the paths in this nature reserve before we set off again.
We stopped for a late lunch at the island of Great Hasselön. We asked the people on the beach there if we may stop for a break and they were very welcoming, also commenting that in Sweden everyone has a right to stop anywhere, as long as it isnât close to a house. While there we watched someone trying in vain to stand on a wake board behind a ski boat, after about a half hour they gave up. We didnât envy anyone their motor boats, paddling in a kayak in this area is a joy!
We headed to our camp â a wild camping site on a little island, Oxholmen. Two of the group were a bit further away when we turned into the inlet, and they went around the island, only the wrong island. After putting up our tents we went looking for them as we were officially only allowed to lose 10% of the party. They were spotted on the other side and were directed into the correct inlet, which saved our reputation.
Wednesday (day 3) â 30 km:
An early start to be able to cover more distance as well as buy some groceries as we planned to stay at another wild campsite. The weather was again good, and we made good time, stopping for a break and groceries at Svanesund. After filling up with drinking water we set off along the southern part of Orust. After almost 2 hours we hit a barrier; we should have passed under the bridge between Great and Small Askerön, but weâd gone too far west, and came upon a causeway with no way under except two concrete pipes way too low for us! Dilemma: paddle around or portage?
After a recce we decided for portage, which was quite an effort with fully laden kayaks and steep rocky and gravel slopes, but we made it over fine. After this we stopped for lunch a little further on, at an enchanted inlet, with much moss, lichen and heather under the trees. From there a maze of islands led us somewhat astray, so we thought we were nearer the open sea, while we were still an hour or so away. The sight of the perfect wild campsite sealed it for us: on KĂ€lkerön was a sheltered cove with grass, ideal! Except for the ticks and a fair amount of goose droppings. But that and a short rain shower didnât stop us enjoying the island, climbing onto some of the larger rock domes to survey the vicinity.
When we left the tourists were quite interested in our doings, obviously not having much to do till 11:30! Setting off in a north-westerly direction, we soon encountered the swells coming in from our left. These got bigger as we became more exposed to the open sea, up to about 1 metre. This was fun but also challenging for the less experienced members, although they seemed to master the waves from left and right (they were bouncing off the cliffs on the right) very well!
After entering a slightly sheltered area we spotted some seals ahead. There must have been about 5, their heads bobbing up and then down as we came closer. One came up very close to my bow, without seeing me, then shot away in fright (or disgust) when it noticed I was so close.
The original plan had been to visit the island of KÀringön but this would have been too much exposure to the waves, so we continued on to another beautiful island Bjorniskar where we had lunch.
After this we continued to Grundsund where we hoped to stay at the yacht harbour, and where Edo had set his sights on the highly acclaimed local restaurant, Pelles Rokeri, with self-smoked fish. Unfortunately there was nothing at the harbour or the nearby swimming area, until Iede used his charm and we were directed to a patch of grass âwhere people sometimes put up tentsâ. It turned out to be a great campsite, although unofficial, but if we didnât make a ruckus we would probably be tolerated. Dinner at Pelles was delicious! We were warned by the locals of the strong wind and storm warning for the next day. We already knew this but it seemed more serious so, we decided to spend the next day on fetching the cars â 70 km away without ferries, but with a ferry to Lysekil and a few buses was only 23 km.
Friday (day âoffâ):
After a special egg breakfast by chef Edo, complete with crispy bits, we set off on the bus and ferry, to be met by a heavy rain shower in Lysekil. Erik & Iede went off for the cars while the rest set out to discover the town. After about 2 minutes of walking to the church we were drenched through, and the shower lasted another 3-4 hours! The church was a beautiful Lutheran church, one of the few built mainly from brick â in Sweden most churches are wooden. We were told this by the youngster preparing the church for a service. Wearing a HĂ„kan Hellström T-shirt (Swedish indie pop/rock singer) he welcomed Edo to play the grand piano, whereupon he dove straight into Beethovenâs 5th (I think, it wasnât from Hellström anyway.) The acoustics were great, as was the piano playing! After that we visited the local small aquarium, which was good as well as interesting. Edoâs mouth was watering at the sight of all the cod that they breed for restocking the oceans. Afterwards we had lunch and set off in the rain back to Grundsund where the sun came out while we packed up the kajaks and set off to a very nice campsite at Grönvik, where we were to stay 2 nights as the wind was still 6 Bft with stronger gusts and we were not sure what the conditions would be for trekking.
Saturday (day 5) â 18 km:
After girding our loins five of us stepped into our kayaks and headed out into the wind. The first part was very doable, but we knew the real wind awaited us just outside the inlet near Hasselvik. Once we got here, through the 6 Bft wind we were hit by the waves, and it wasnât even the open ocean! It was clear why a small boat warning had been issued. We turned around almost immediately much to the disappointment of some of the group. We couldnât afford losing anyone, so we continued with the wind in our backs, surfing a bit, until we found an idyllic beach on the nature reserve island of Koljön. Here we had a break, without any wind! The island sheltered us completely.
We then headed towards BÀlögat (where we stayed after day 1) and had the full force of the wind on our port side again. Without stopping for another ice cream, we continued anti-clockwise till we came upon another enchanting beach, with beautiful little lax-flowered sea-lavender flowers growing in the salt water.
We had lunch on top of another round âpeakâ after which we set off back to the camp site. We had our last communal supper (we ate all meals together) as the group of 6, then we prepared the kayaks for the next morning. Three of us headed home and the other three delayed the agony by spending another week in Sweden.
It was a great experience, beautiful countryside, good paddling and fine company! Thanks to all!
Op zaterdag 20 juli was het eindelijk weer eens zover: van Den Oever naar Oudeschild en weer terug op dezelfde dag. Ca. 45 km, maar goed te doen als je maar zorgt dat je steeds de stroom mee hebt. Vorig jaar stond deze tocht ook op de planning, maar is toen afgelast vanwege een ongunstige weersverwachting. Helaas waren er op het laatste moment 3 afzeggingen, maar toch bleven er deze zaterdag nog 7 enthousiastelingen over die het gingen proberen: Kees, Albert, Fonger, Emiel, Cornelis, Iede en Jan. De afspraak was: 09:15 in Den Oever en om 10:00 uur de haven uit varen. Er was enige stress, omdat 1 van de deelnemers wat verkeersproblemen had en pas om 09:38 arriveerde, maar het lukte alsnog om om klokslag 10 uur te vertrekken.
De heenroute naar Oudeschild is best eenvoudig: de haven uit en de boeienlijn in het âVisjagersgaatjeâ volgen tot boei M14-B11. Dan rechtsaf (of in zeemanstermen: âstuurboord uitâ) en de groene boeien volgen in het âvaarwater over de Bollenâ. En dan de âTexelstroomâ oversteken, waarna je vanzelf op het strandje bij Oudeschild aan komt. Zo stond het op de zeekaart.
Het ging allemaal goed tot aan boei M14-B11, maar toen we daar âstuurboord uitâ gingen zagen we geen groene boeienlijn; alleen rode boeien. Nou was mijn zeekaart uit 2021, maar die van Cornelis was uit 2023 en daar stond toch ook echt een groene boeienlijn op. Afijn, het kon niet echt fout gaan als we maar een noordelijke koers aanhielden. Zo gezegd, zo gedaan, maar bij het naderen van de Texelstroom zaten we toch met zijn allen naar de boeien te zoeken om goed te kunnen bepalen waar we nu precies zaten. Wat verder naar het oosten zagen we een groene boei en daar zijn we heen gevaren om uit te zoeken welk nummer die nou had. Dat bleek dus B5 te zijn. Maar die lag wel op een andere plek dan volgens onze (oude) zeekaart. Maar zoals gezegd, het kon niet fout gaan en na het oversteken van de Texelstroom, kwamen we met slechts 5 min achterstand op onze planning op het strandje bij Oudeschild aan.
We hadden bijna 1,5 uur de tijd voor een uitgebreide pauze en na even zwemmen, wat eten en drinken werd het tegen 14:20 wel weer tijd om de boten klaar te gaan maken voor vertrek. Helaas was 1 van de deelnemers een eindje naar het dorp gaan wandelen en had zich wat verkeken op de tijd/afstand. Hierdoor vertrokken we 10 minuten later dan de planning. Dat ligt voor deze tocht wel gevoelig want we wilden om precies 15:20 bij boei GvS 4 zijn i.v.m. de kentering van de stroom. Vanaf ons vertrek van het strandje liep het niet helemaal goed, want we zouden oversteken Texelstroom nog mee) naar boei T15. Die zagen we ook liggen en daar voeren we op af, maar toe we daar aankwamen, bleek het T17 te zijn. Hmmmmmmmm, niet helemaal goed, dus. Maakte niet heel veel uit en van daar maar naar T15. Dat ging goed. In dit gebied liggen de boeien best wel ver uit elkaar en je kunt ze lang niet altijd direct zien, maar als we ongeveer dezelfde koers zouden aanhouden, moesten we bij GvS 4 uit komen. We zagen wel een boei in ongeveer de goede richting liggen, maar de vorm van de boei (het leek een scheidingston) kwam naar mijn mening niet overeen met GvS 4 (een stompe rode boei).
Ik had jaren geleden al een keer de coördinaten van GvS 4 in mijn GPS geplaatst en nu voor de zekerheid dit Waypoint in mijn scherm gezet. Waar die volgens mijn GPS had moeten liggen, lag echter geen boei. Later bleek dat ik de coördinaten in mijn GPS niet goed had ingevoerd âč. Iets naar het zuiden zagen we een kardinaal-boei liggen en na het raadplegen van de zeekaart kwamen we tot de conclusie dat dat niet anders dan GvS 3-M 8 kon zijn. Toch maar even gaan controlerenâŠâŠ. En ja hoor, het klopte!!
Terug peddelend door het âMalzwinâ en de âWierbalgâ hadden we de stroom weer mee en we zagen al gauw de contouren van Den Oever en de uitwaringssluizen in de verte. Maar tussen âzienâ en âer zijnâ zit nog wel een flinke tijd peddelen. Maar het weer was uitstekend en de stroom hielp ons goed mee. Precies volgens planning waren we om 17:40 in de haven van Den Oever terug. De boten uit het water, omkleden en sommige mensen gingen nog wat eten in Den Oever.
Het was een prachtige dag en ook een dag waar maar weer eens bleek dat NAVIGEREN een kunst is en dat het belangrijk is om de zeekaarten up-to-date te houden!! Ook dat het goed is om, als je een GPS gebruikt, dubbel te controleren of de coördinaten wel correct zijn ingevoerd. En als laatste: het kan geen kwaad on van tevoren vanAnaarBeter te raadplegen.
